De laatste tijd wordt in Huize Spaarcentje regelmatig een discussie gevoerd over het moment waarop Zoon een mobieltje krijgt. Er zijn twee kampen die deze discussie voeren. Kamp 1 is voor zo snel mogelijk en bestaat uit Zoon. Kamp 2 bestaat uit zijn ouders die het moment van aanschaf zo lang mogelijk willen uitstellen.
Het argument dat Zoon gebruikt is dat het vréééééselijk onhandig is dat hij geen mobieltje heeft. 'Dan kom ik uit school en wil ik bij iemand spelen en dan moet ik eerst naar huis om te vragen of dat mag.' Ja, dat is inderdaad heel erg verschrikkelijk. We wonen maar liefst op 5 minuten fietsafstand van school. Mijn tegenargument dat ik ook altijd eerst even langs huis moest vroeger, wordt niet als zinnig ervaren. Ik kom uit het stenen tijdperk, van voor de mobieltjes en wist dus niet beter.
Zoon zit in groep 7 en is inmiddels één van de weinigen zonder een mobieltje. Soms komt er iemand hier spelen die wel een mobiel heeft en word ik geconfronteerd met hoe dat kan zijn. Zo heeft vriendje B. een mobiel en is al volledig met dat ding vergroeid. Hij kijkt er continue op, luistert muziek, kan op internet en dat gaat allemaal tussen het spelen door. Overigens wekt dat zo mijn irritatie op, dat ik regelmatig zin heb dat mobieltje door de plee te spoelen. Die neiging heb ik trouwens ook bij volwassenen die met hun mobiel vergroeid zijn.
Wat ik om me heen zie, bijvoorbeeld bij B., dat kinderen de beschikking krijgen over een apparaat en heel nonchalant doen over de kosten. Ik vroeg aan B. hoeveel beltegoed hij op zijn mobiel heeft. Dat is € 10 per week. 'Wat veel geld' schreeuwde ik toen heel hard, omdat ik zowat achterover viel. Nou, daar dacht hij heel anders over. Hij vond het allemaal heel normaal. Toen ik vertelde dat ik voor € 8,50 per maand bel en sms, werd ik aangekeken alsof ik door de plee moest worden gespoeld, en niet zijn mobiel (als hij mijn gedachten had kunnen lezen tenminste).
Begrijp ik dan niets van de wensen van mijn kind? Juist heel goed. Ik snap best dat het sneu is als de hele wereld een mobiel heeft en hij niet. Ik vind alleen dat hij er nu nog geen nodig heeft. Hij gaat nooit 's avonds op stap. Ik ben altijd thuis zodat hij nooit voor een gesloten deur staat. En als hij ergens wil spelen, dan staat het hem vrij daar naar toe te gaan en vanaf daar even te bellen met mij, om te laten weten waar hij is.
Ik kan me voorstellen dat voor sommige kinderen een mobiele telefoon wel noodzaak is. Kinderen van gescheiden ouders kunnen makkelijker - als ze bij de ene ouder zijn - even met de andere ouder bellen of gebeld worden. Of kinderen die net te oud voor de naschoolse kinderopvang zijn en met werkende ouders, kunnen makkelijk even met een smsje laten weten waar ze zijn, thuis, in de stad of bij een vriendje.
Dat is niet een situatie waar wij in zitten. Daarbij komt dat Zoon heel slordig met spullen omgaat. Na 5 horloges die allemaal op miraculeuze wijze verdwenen, hebben wij het opgegeven. Dan maar geen horloge. En zeker geen mobiel. Al een flinke tijd geleden hebben wij de afspraak met Zoon gemaakt dat hij een mobiel krijgt als hij naar de middelbare school gaat. Maar is hij daar dan aan toe? Beseft hij dan de waarde van zo'n apparaat en de kosten van gesprekken en smsjes? Is hij dan wel zorgvuldiger met spullen?
Dat zijn natuurlijk allemaal zaken die we hem kunnen aanleren en bijbrengen. Maar ik besef me ook dat er druk van buitenaf is, over wat normaal is bij anderen. En als het moment van aanschaf van een mobiel voor een kind al zo'n moeilijke beslissing is, dan is de keuze voor een abonnement of prepaid dat zeker. Daar moet ik me eens in gaan verdiepen.
Wat vind jij een goede leeftijd of situatie om een kind een mobiel te geven? En wat is een normaal tegoed voor een kind? Hoe heb jij dat opgelost met jouw kind(eren)?
Het argument dat Zoon gebruikt is dat het vréééééselijk onhandig is dat hij geen mobieltje heeft. 'Dan kom ik uit school en wil ik bij iemand spelen en dan moet ik eerst naar huis om te vragen of dat mag.' Ja, dat is inderdaad heel erg verschrikkelijk. We wonen maar liefst op 5 minuten fietsafstand van school. Mijn tegenargument dat ik ook altijd eerst even langs huis moest vroeger, wordt niet als zinnig ervaren. Ik kom uit het stenen tijdperk, van voor de mobieltjes en wist dus niet beter.
Zoon zit in groep 7 en is inmiddels één van de weinigen zonder een mobieltje. Soms komt er iemand hier spelen die wel een mobiel heeft en word ik geconfronteerd met hoe dat kan zijn. Zo heeft vriendje B. een mobiel en is al volledig met dat ding vergroeid. Hij kijkt er continue op, luistert muziek, kan op internet en dat gaat allemaal tussen het spelen door. Overigens wekt dat zo mijn irritatie op, dat ik regelmatig zin heb dat mobieltje door de plee te spoelen. Die neiging heb ik trouwens ook bij volwassenen die met hun mobiel vergroeid zijn.
Wat ik om me heen zie, bijvoorbeeld bij B., dat kinderen de beschikking krijgen over een apparaat en heel nonchalant doen over de kosten. Ik vroeg aan B. hoeveel beltegoed hij op zijn mobiel heeft. Dat is € 10 per week. 'Wat veel geld' schreeuwde ik toen heel hard, omdat ik zowat achterover viel. Nou, daar dacht hij heel anders over. Hij vond het allemaal heel normaal. Toen ik vertelde dat ik voor € 8,50 per maand bel en sms, werd ik aangekeken alsof ik door de plee moest worden gespoeld, en niet zijn mobiel (als hij mijn gedachten had kunnen lezen tenminste).
Begrijp ik dan niets van de wensen van mijn kind? Juist heel goed. Ik snap best dat het sneu is als de hele wereld een mobiel heeft en hij niet. Ik vind alleen dat hij er nu nog geen nodig heeft. Hij gaat nooit 's avonds op stap. Ik ben altijd thuis zodat hij nooit voor een gesloten deur staat. En als hij ergens wil spelen, dan staat het hem vrij daar naar toe te gaan en vanaf daar even te bellen met mij, om te laten weten waar hij is.
Ik kan me voorstellen dat voor sommige kinderen een mobiele telefoon wel noodzaak is. Kinderen van gescheiden ouders kunnen makkelijker - als ze bij de ene ouder zijn - even met de andere ouder bellen of gebeld worden. Of kinderen die net te oud voor de naschoolse kinderopvang zijn en met werkende ouders, kunnen makkelijk even met een smsje laten weten waar ze zijn, thuis, in de stad of bij een vriendje.
Dat is niet een situatie waar wij in zitten. Daarbij komt dat Zoon heel slordig met spullen omgaat. Na 5 horloges die allemaal op miraculeuze wijze verdwenen, hebben wij het opgegeven. Dan maar geen horloge. En zeker geen mobiel. Al een flinke tijd geleden hebben wij de afspraak met Zoon gemaakt dat hij een mobiel krijgt als hij naar de middelbare school gaat. Maar is hij daar dan aan toe? Beseft hij dan de waarde van zo'n apparaat en de kosten van gesprekken en smsjes? Is hij dan wel zorgvuldiger met spullen?
Dat zijn natuurlijk allemaal zaken die we hem kunnen aanleren en bijbrengen. Maar ik besef me ook dat er druk van buitenaf is, over wat normaal is bij anderen. En als het moment van aanschaf van een mobiel voor een kind al zo'n moeilijke beslissing is, dan is de keuze voor een abonnement of prepaid dat zeker. Daar moet ik me eens in gaan verdiepen.
Wat vind jij een goede leeftijd of situatie om een kind een mobiel te geven? En wat is een normaal tegoed voor een kind? Hoe heb jij dat opgelost met jouw kind(eren)?
Geen opmerkingen :
Een reactie posten